İrem Nur İnce
“Damarlarında yılların kahraman gürültüsü boşanan” şairin son kitabında yumruklar havada uçuşuyor. Üslup sert, mizaç ciddi, mevzu derin. Sebebini seneler evvel izah etmişti zaten: “Çünkü kavganın göbeğidir benim yerim.” Dünyaya gelerek uğradığı saldırıyı püskürtmek için hayatının sonuna kadar savaşmayı göze almak biraz da bunu gerektiriyor sanırım.
Varolma çabasının insanı sürüklediği muharebe meydanında İsmet Özel, “kadirşinas itaatsizliği ve tevarüs edilmemiş asaletiyle” okurlarına savaş çağrısında bulunmuş bir kez daha. Kitabın gerek ismi gerekse kapak tasarımı, muhtevasının “suya sabuna dokunur cinsten” olduğunu ele veriyor. Özel’in daimi okurlarının aşina olduğu bir durum bu. Hayatının her döneminde cemaatin en ön safında yer almayı ilke edinmiş şairin bu sefer de yumruğunu masaya vuracağından şüphem yoktu. Yalnız bu kez yumruğunu indirirken, masanın eskiyen yerlerine de dikkat çekmiş zannımca. Kitaba gençliğine getirdiği eleştiriyle başlayan yazar, sonrasında hitabının yeterince karşılık bulmayışına hayıflanmış. Yıllar öncesinde açtığı sipere yatacak kimseyi bulamadığını söyleyen Özel’in, savaşın ortasında yalnız bırakılışına rağmen yazmaya, anlatmaya devam etmesi, içinde taşıdığı ümide mi yoksa vazifesini yerine getirme noktasındaki sorumluluk bilincine mi yorulmalı? Bu sorunun yanıtını bulabilmiş değilim. Varlığını şiirle bizzat irtibatlandırmış, tarihini şiire dayandırılmış bir şair için yazmamanın yaşamamak olduğunu sanıyorum.
Kısmetimize Hangi Şiir Düştüyse
Kitabı okurken sayfalar ilerledikçe Inception filmindeki zihin apartmanı gibi, cümlelerden bir apartman kurduğumu hayal ettim. Katları teker teker indikçe savaşların, barışların, aşkların, ihanetlerin ve inançların arasında, insana dair ne varsa her katta şiire dayandırıldığını görüyordum. Peki hangi şiir? “Kısmetimize hangi şiir düştüyse o şiir” diyor Özel…
Yazının tamamını Okur’un 14. sayısında bulabilirsiniz: https://bit.ly/2CBpiBG
